Wandelen met de lokale bevolking

Wandelvakanties: ja. Begeleide wandelingen: zeker. Een kaart op zijn kop houden en gefronst naar de hemel kijken: ook gedaan. Bovenstaande is mij allemaal bekend. Maar wandelfestivals (een lang weekend wandelen en praten met plaatselijke bewoners en medewandelaars, gevolgd door een avond in de pub met die nieuwe vrienden)? Dat was nieuw voor mij en mijn wandelschoenen. Door de gedachte alleen al ging ik kijken of mijn veters gestrikt waren.

Een festival voor elke lichamelijke conditie

Het platteland is fraai en ruig genoeg om het een wandelaar naar de zin te maken, maar ook begaanbaar genoeg om een gesprek te kunnen voeren. Een wandelfestival past dus perfect bij Ierland. Kletsen met vreemden is in Ierland een nationale hobby en de hele wereld is jaloers op de Ierse pubs. Ook al is het een logische ontwikkeling, het concept van een wandelfestival bestaat in Ierland nog geen 20 jaar.

Nu schieten ze als paddenstoelen uit de grond en zijn er tussen de 30 en 40 wandelfestivals verspreid op het eiland, uiteenlopend in omvang maar geschikt voor elk niveau van fitheid.

Hoe het idee werd geboren

Het Ballyhoura International Festival in Kilfinane in county Limerick is zowel het oudste als het grootste wandelfestival. Volgens Jim Flynn van de Ballyhoura Bears Walking Club is het idee ontstaan na een wandeling in 1994, die de aftocht volgde van de Gaelic lord O'Sullivan Beare toen hij in 1602 door Ballyhoura trok. 

“Plaatselijke wandelclubs nodigden andere wandelgroepen uit en zo werd het idee voor het festival geboren. Nu vindt het plaats tijdens het bankholidayweekend in mei en komen er bezoekers uit de hele wereld op af. Dit jaar hadden we zes- tot zevenhonderd wandelaars uit 26 landen", verklaart Jim Flynn met een vleugje trots.

Grote fans

Christopher Somerville, schrijver en wandelcorrespondent voor de Britse krant The Times, is een enorme liefhebber van het festival. Hij noemt het 'een van de pronkstukken van de Ierse wandelcultuur' en de Ballyhoura Bears worden door hem geprezen om hun 'welverdiende reputatie voor het combineren van wandelen en craic [plezier] met een perfecte uitwerking'.

Blijkbaar doen ze het echt goed: "Ik denk dat de helft van de deelnemers al eerder meedeed aan het festival", glimlacht Jim.

Een speciaal festival

Een heel ander terrein voor mijn wandelschoenen is het Mourne International Walking Festival in juni met lange wandelingen, een hoge bergroute en uitgestrekt laagveen. "Het soort landschap dat prachtig is te voet omdat je het dan echt goed in je opneemt. En wat je vanuit een auto gewoon niet kunt waarderen", zegt Bernie Bogue van de Cooneen Ramblers uit het oosten van Fermanagh. 

Ian Reid uit Cardiff banjert al vijf jaar op het festival rond en vertelt: "Gedeeltelijk is het de pracht van de Mournes en de tijd van het jaar waardoor het zo speciaal is, maar het zijn ook de andere wandelaars. Ik geef het festival een dikke 10 voor kameraadschap en plezier."

De schoonheid van het westen van Cork

In het westen van Cork  vindt een wandelfestival plaats rond Baltimore dat zichzelf het Walking Talking Festival noemt. En het heeft de nodige fans, zelfs helemaal aan de andere kant van de wereld: Richard Tulloch schrijft in de Sydney Morning Herald dat zijn gids hem verhalen vertelde 'die soms grappig maar vaak ook tragisch waren en die onlosmakelijk verbonden zijn met dit landschap'. Toen ze bij een boerderij stopten voor huisgemaakt ijs, barstte de oudere boer 'spontaan los in gezang' en zong hij voor de wandelaars een lied over de hongersnood. "Pure, onbevangen, pretentieloze betovering!"

Klinkt precies zoals wij het ons voorstellen. Waar heb ik mijn wandelschoenen gelaten?